هیمن آمان، فرزند ناصر و مریم، متولد ۱۶ اسفندماه ۱۳۷۵ و ساکن محله مجبور آباد بوکان، از جوانان مهربان، دل‌پاک، میهن‌پرست و شجاعی بود که در جریان خیزش انقلابی “زن، زندگی، آزادی” نقش فعالی داشت. او در آبان‌ماه ۱۴۰۱، همراه با مردم بوکان که در اعتراضات گسترده علیه حکومت ایران شرکت کرده بودند، صدای اعتراض خود را بلند کرد. اما این اعتراض، به بهای جان او تمام شد.
هیمن در جریان اعتراضات آبان‌ماه ۱۴۰۱ هدف اصابت نزدیک به ۱۸۰ ساچمه قرار گرفت که بیشتر به پشت و گردن او اصابت کرده بود. بامداد ۲۷ آبان، نیروهای سرکوبگر بدون حکم قضایی به منزل پدری او یورش بردند. این نیروها ضمن شکستن شیشه‌ها و درهای خانه، هیمن را با ضرب و شتم بازداشت کردند و او را به بازداشتگاه اداره اطلاعات بوکان منتقل کردند.
پس از چند روز، خانواده او از طریق تماس تلفنی اداره اطلاعات بوکان مطلع شدند که برای دیدن فرزندشان به ارومیه مراجعه کنند. پدر هیمن، با امید دیدار پسر شجاعش، به ارومیه رفت، اما پس از ساعت‌ها انتظار، به او خبر جان‌باختن هیمن در بازداشتگاه داده شد. نیروهای سرکوبگر جنازه او را در بیمارستان امام خمینی ارومیه به پدرش تحویل دادند.
نیروهای امنیتی خانواده هیمن را مجبور کردند تعهد کتبی بدهند که مراسم خاکسپاری او بدون حضور مردم و در سکوت کامل برگزار شود. همچنین از ارائه جواز دفن و گزارش پزشکی قانونی به خانواده ممانعت کردند و علت فوت را “مرگ مشکوک” اعلام کردند. با وجود این فشارها، خانواده هیمن و مردم بوکان مراسم ختم او را برگزار کردند و یاد و خاطره او را زنده نگه داشتند.
هیمن آمان، نماد مقاومت و شجاعت، در جریان خیزشی جان باخت که بیش از ۱۸ معترض در بوکان قربانی آن شدند. یاد او، همچون بسیاری از جوانانی که برای آزادی جنگیدند و جان دادند، در قلب مردمش زنده خواهد ماند. داستان زندگی و مرگ هیمن، روایتگر ظلمی است که علیه آزادی‌خواهان این سرزمین روا داشته شده است، اما صدای او همچنان در میان مردم طنین‌انداز است.
