با شروع دور جدیدی از تشدید فشارها و تهدیدها بر خانوادههای دادخواه، روز پنجشنبه ۲۱ شهریورماه ۱۴۰۳ (۱۱ سپتامبر ۲۰۲۴) ، نیروهای امنیتی رژیم اسلامی، مینا سلطانی (دایه مینا) مادر زنده یاد شهریار محمدی، از جانباختگان جنبش مهسا/ژینا، را در شهر بوکان، دستگیر کردند. در پی این اقدام، موج وسیعی از اعتراضات از سوی نیروها و شخصیتهای مبارز و دادخواه آغاز شد.
مادر ایران گوهر_عشقی – مادرِ جاویدنام ستار بهشتی – اعلام کرد که از روز دوم مهرماه در برابر دفتر سازمان ملل در تهران در حمایت از دایه مینا و سایر خانواده های دادخواهان در بند و زندانیان سیاسی در خطر اعدام تحصن خواهد کرد. در پی آن محل اقامت مادر به سرعت تحت محاصره نیروهای امنیتی رژیم سرکوبگر قرار گرفت و این امر مانع تحصن او در برابر دفتر سازمان ملل شد.
آزادیخواهان و عدالت طلبان اما ساکت ننشستند و با تجمعات اعتراضی و تحصن در گوشه گوشهی جهان صدای دادخواهی دایه مینا و دیگر خانواده های دادخواه را فریاد زدند.
«جنبش همبستگی دادخواهی ایرانیان» هم در پی فراخوان مادر ایران برای همراهی همهی دادخواهان و عدالت طلبان با پیوستن به تحصن میلاد محمدی در تورنتو شکل گرفت.
دادخواهی همچون یک جنبش ملی
در طول چند دهه گذشته در ایران، خانوادههای دادخواه همواره مورد ظلم رژیم اسلامی قرار داشتهاند. شدت سرکوب شهروندان، کنشگران مدنی، اجتماعی، سیاسی و خانوادههای معترض که هر کدام عزیز یا عزیزانی را در جریان اعتراضات خیابانی برعلیه رژیم یا با احکام اعدام در بیدادگاههای حکومت اسلامی از دست دادهاند، به تدریج دادخواهی را به یک ساختار پرقدرتِ اعتراضی بدل کرده است. در ایران که استبداد حکومتی امکان گشایش اجتماعی و سیاسی را نمیدهد، دادخواهی ابزاری پرتوان برای بسیج عمومی میباشد.
جنبش دادخواهی فراموش نمیکند اما به دنبال عدالت است
حافظه جمعی ایرانیان خاطره چندین دهه تبعیض و سرکوب و جنایت در سراسر حیات حکومت اسلامی را در خود نهفته دارد. هیچ یک از ستمها و جنایات رژیم را هرگز فراموش نمیکند. جنبش همبستگی دادخواهی ایرانیان در پی آن است که امکان یک دادرسی عادلانه برای تک تک دادخواهان فراهم آید. ما بر این باوریم که هر دادخواهی که به عدالت دست یابد، دیگر دادخواهان یک قدم به انجام دادخواهی خود نزدیک میشوند.
کشف حقیقتِ دادخواهی، مسیری است برای رسیدن به عدالت، آزادی و دمکراسی
بیداد رژیم اسلامی همواره بر پرونده سازی استوار بوده و آشکار شدن حقیقت یکی از اصول مسلم مورد مطالبه جنبش دادخواهی است.
دادخواهی نقطهای مشترک از تاریخ مبارزات جمعی و پرچم دار مبارزه
در موقعیت کنونی که هر نوع از گروه بندی و تشکل سیاسی مورد سرکوب وحشیانه قرار گرفته است، عمومی ترین، بسیج کننده ترین، موجهترین و مردمی ترین نوع اعتراض همانا “دادخواهی” است.
ما همه دادخواهیم
جنایات رژیم آخوندی مسبب این واقعیت است که تمام ایرانیان اکنون دادخواه هستند. طی سالهای سیاه ظلم و تبعیض و خفقان حقوق اولیهی انسانی به روشهای گوناگون از همه سلب شدهاست. حق زندگی ، حق تحصیل و انتخاب شغل بدون تبعیض جنسیتی و گرایش های جنسیتی، قومی، اتنیکی، دینی و باورهای گوناگون سیاسی، حق انتخاب نوع حکومت سرزمینمان، حق اندیشیدن و آزادی بیان بدون سانسور و حتی حق انتخاب نوع پوشش و لباسمان و بسیاری حقوق انسانی دیگر طی این سالها از ما سلب شدهاست و ما دادخواهان لحظه لحظهی زندگی خودمان و تمام کسانی هستیم که برای رسیدن به این حقوق اولیه جان و مال و آزادیهای خود را از دست دادهاند.
ساختار جنبش همبستگی دادخواهی ایرانیان
جنبش دادخواهی ایرانیان در این کلام، فراحزبی و فراایدئولوژی است. در برگیرنده همه کسانی است که ظلم این رژیم را دیده و زیستهاند. دادخواهی یک حرکت عمومی است. این جنبش نه صاحب یک ایدئولوژی راهنما است، نه نمودی از یک جریان سیاسی میباشد. دادخواهی فصل مشترک همه سرکوب شدگان و نقطه محوری همبستگی ملی ماست.
به جنبش دادخواهی بپیوندیم. ما فشارها و تهدیدهای وارده توسط رژیم سرکوبگر اسلامی بر دادخواهان و خانوادههای دادخواه را محکوم کرده و خواهان آزادی فوری تمام زندانیان سیاسی و عقیدتی دربند رژیم آخوندی هستیم. همبستگی دادخواهان رمز پیروزی است.
With the start of a new wave of intensified pressures and threats on the families of justice seekers, on Thursday, September 11, 2024, the Islamic regime’s security forces arrested Mina Soltani (Dayeh Mina), the mother of the late Shahriar Mohammadi, who was one of the victims of the Mahsa/Zhina movement, in the city of Bukan. This action triggered widespread protests by activists and justice seekers.
Iran’s Mother, Gohar Eshghi – the mother of the late Sattar Beheshti – announced that starting from September 22, she would hold a sit-in in front of the United Nations office in Tehran in support of Dayeh Mina and other justice-seeking families in custody, as well as political prisoners facing execution. Soon after, her residence was quickly surrounded by the regime’s security forces, preventing her sit-in at the UN office.
However, freedom seekers and advocates for justice did not remain silent. With protest gatherings and sit-ins across various corners of the world, they raised their voices in solidarity with Dayeh Mina and other justice-seeking families.
The “Iranian Justice-Seeking Solidarity Movement” was formed in response to a call from Iran’s Mother, encouraging all justice seekers and advocates for justice to join Milad Mohammadi’s sit-in in Toronto.
Over the past few decades, justice-seeking families in Iran have always been oppressed by the Islamic regime. The intensity of the crackdown on citizens, civil activists, social and political figures, and protesting families—each of whom has lost a loved one either in street protests against the regime or through execution sentences in the regime’s sham courts—has gradually turned justice-seeking into a powerful protest structure. In Iran, where the regime’s authoritarianism stifles social and political openness, justice-seeking is a potent tool for public mobilization.
The collective memory of Iranians holds the history of decades of discrimination, repression, and crimes throughout the lifespan of the Islamic regime. None of the regime’s oppressions or crimes will ever be forgotten. The Iranian Justice-Seeking Solidarity Movement aims to create a fair judicial process for every single justice seeker. We believe that every act of justice for one justice seeker brings other justice seekers one step closer to realizing their justice.
The Islamic regime’s oppression has always relied on fabricating cases, and the revelation of the truth is one of the fundamental demands of the justice-seeking movement.
In the current situation, where every form of political organization and grouping faces brutal suppression, the most public, mobilizing, legitimate, and popular form of protest is “justice-seeking.”
The crimes of the clerical regime have resulted in the reality that all Iranians are now justice seekers. Throughout the dark years of oppression, discrimination, and stifling of basic human rights, these rights have been stripped from everyone in various ways. The right to life, the right to education and choosing a job without gender or sexual orientation discrimination, ethnic, religious, or political beliefs, the right to choose the government of our homeland, the right to think and express opinions without censorship, and even the right to choose our clothing—along with many other human rights—have been taken from us over these years. We are justice seekers for every moment of our lives and for all those who have lost their lives, wealth, and freedoms in the pursuit of these basic rights.
The Iranian Justice-Seeking Movement transcends party lines and ideologies. It encompasses all those who have witnessed and endured the regime’s oppression. Justice-seeking is a collective movement. This movement is neither guided by a specific ideology nor representative of a political trend. Justice-seeking is the common ground of all the oppressed and the central point of our national solidarity.
Let us join the justice-seeking movement. We condemn the pressures and threats imposed by the Islamic regime on justice seekers and their families, and we demand the immediate release of all political and ideological prisoners held by the clerical regime. The solidarity of justice seekers is the key to victory.
Iranian Justice-Seeking Solidarity Movement