من #محمد_گنجه هستم. من کشته شدم، در تاریخ ۲۱ اسفند ماه ۱۴۰۱. سی و پنج سالم بود. فرزند رحمان و خیال. پنج برادر بنامهای خالید، سعید، سهراب، سیروان و کیوان و سه خواهر بنامهای شایسته، گلاله و نیشتمان داشتم. متأهل، بودم، من و همسرم عایشه یه فرزند دختر بنام هانیا داشتیم. اهل و ساکن پیرانشهر در استان آذربایجان غربی بودم و شغلم کولبری بود.
درست قبل از نوروز ۱۴۰۳ روز ۲۱ اسفند ماه ۱۴۰۲ بود که عازم کولبری شدم. تو منطقه مرزی “پتکی” پیرانشهر در کوههای اطراف روستای “قزقه پان” نزدیک مرز “حاجیومه ران” نیروهای هنگ مرزی که در کمینم نشسته بودن بهم حمله کردن و منو شدیدا مورد ضرب و شتم قرار دادن، بعد هم از فاصله نزدیک گلوله ای به کتف راستم شلیک کردن، بدنم تاب نیاورد و همونجا مظلومانه جان باختم…
مزدورای قاتل جسم بیجون منو زیر برف پنهان کردن و از محل جنایت گریختن…..
از اونطرف وقتی کولبرا و مردم محلی متوجه شدن ناپدید شدم شروع کردن به جستجو، عاقبت بعد از دو روز بیخبری مردم جنازه یخ زده منو زیر برف پیدا کردن و انتقال دادن به پیرانشهر.
پیکر بیجون من مظلومانه تو زادگاهم در تاریخ ۲۳ اسفند ماه ۱۴۰۲ به خاک سپرده شد و مجلس ختم هم همون روز و فرداش چهار شنبه و پنج شنبه ۲۳ و ۲۴ اسفند ماه تو مسجد خاتم الانبیاء پیرانشهر برگزار شد.
هموطن، من و کولبرای دیگه میدونستیم کولبری شغل نیست و ممکنه زنده برنگردیم ولی برای تامین مخارج زندگی خودمون و خانوادمون مجبور بودیم جونمون رو کف دستمون بذاریم با باری که کمر هر انسانی رو خرد میکرد تو سرمای کشنده زمستون و گرمای طاقت فرسای تابستون برای مبلغ مختصری پول عازم کوهها بشیم…حکومت جنایتکار سالهاست امکانات و فرصتهای شغلی رو از ما دریغ کرده و راهی بجز کولبری برامون باقی نذاشته، ما کولبرا برای لقمه ای نان سالهاست که جان دادیم! در برابر اینهمه ظلم سکوت نکن، برای آزادی خودت، برای خونهای بیشماری که توی این سرزمین ریخته شده و برای آیندگان به مبارزه ادامه بده، روزی که ایران از شر دشمنامون پاک شد به یاد منم باش که آرزوی بزرگ کردن تنها فرزندمو به گور بردم…💔
#مهسا_امینی
#علیه_فراموشی
