من #محمدحسین_حاجیانی هستم. من کشته شدم، در تاریخ ۲۰ آبان ماه ۱۴۰۱. بیست و هفت سالم بود، متولد ۱۸ اردیبهشت ۱۳۷۴، فرزند مراد، اهل و ساکن بوشهر و فوق دیپلم رشته معماری بودم. متأهل و یه فرزند دختر نه ماهه داشتم به نام آرتیمیس که عاشقش بودم. اون که به دنیا اومد تلاش من بیشتر شد که زندگی بهتری برای آیندش بسازم. من و همسرم سانیا و دخترم طبقه بالای خونه پدر و مادرم زندگی میکردیم. یه برادر بنام رضا داشتم. من از نوجوونی کار میکردم و میخواستم مستقل باشم. بعد از درس رفتم دنبال کار تعمیر کولرهای اسپیلت و خیلی زود موفق شدم و شغلم تعمیر و سرویس کولرشد. اصولا همیشه هرکاری از دستم برمیومد برای همه انجام میدادم و کسی رو از خودم نمیرنجوندم. اعتراضات سراسری بعد از کشته شدن مهسا امینی شروع شده بود. شب ۲۰ آبان ۱۴۰۱ بود، اونشب با دوستم رفتیم ساندویچ بخریم، وقتی غذا رو سفارش دادم گفتم من میرم توی خیابون ساحلی دوری بزنم و برگردم. نزدیک پارک مرجان که رسیدم دیدم سرکوبگرا خانمی رو دارن بدجور میزنن و میخوان ببرنش، در حالیکه موتور روشن بود پیاده شدم و با مزدورا درگیر شدم و اون خانم رو نجات دادم و پریدم رو موتور و فرار کردم ولی اونا منو تعقیب و شناسایی کردن و توی پارک مروارید گیرم انداختن و آنقدر با باتوم به سرم ضربه زدن که از دنیا رفتم… پدر و مادرم که دیدن من برنگشتم فکر کردن رفتم بالا خونه خودم و همسرم هم فکر میکرد من آروم اومدم خونه و بخاطر اینکه دخترم بیدار نشه رفتم خوابیدم. مزدورا پیکر بیجون منو برداشتن و بردن اورژانس و گفتن من جلوی خونه ام تصادف کردم. وقتی خانوادم مطلع شدن و اومدن سردخونه بیمارستان که منو شناسایی کنن مامورا تهدیدشون کردن که باید به همه اعلام کنن من توی تصادف کشته شدم و اینو توی آگهی هم بنویسن. اجازه ندادن حتی پدرم منو ببینه، پلاستیک پیچیدن دورم و منو توی کفن پیچوندن و گفتن باید با عجله خاکسپاری انجام بشه. روز ۲۲ آبان من مظلومانه در آرامستان امامزاده قاسم روبروی پارک شهاب در بوشهر به خاک سپرده شدم…. مراسم سوم در تاریخ ۲۴ آبان ماه، مراسم هفتم در تاریخ ۲۷ آبان و مراسم چهلم روز ۲۷ آذر ماه برگزار شد.

هموطن من برای زندگی بهتر دخترم و همه دخترای سرزمینم جون دادم و در اوج جوانی از بزرگ‌کردن تنها فرزندم محروم شدم. فردای آزادی به یادم باش و فراموشم نکن…