من #سلمان_آسکانی هستم. من زنده موندم ولی روانپریش شدم، در تاریخ ۳۱ مرداد ماه ۱۴۰۱. بیست و هشت سالم بود. فرزند یارمحمد و اهل و ساکن روستای جنگل از توابع شهرستان راسک در استان سیستان و بلوچستان بودم و شغلم سوختبری بود.
روز ۳۱ مرداد ماه بود، اونروز از خونه بیرون رفتم و با ماشینم راه افتادم به سمت پیرکور که سوخت گازوئیل رو جابجا کنم. وقتی به نقطه صفر مرزی توی پیرکور رسیدم، مزدورای س پ ا ه به دلیل همراه نداشتن مدارک کامل ماشینم منو به اتهام سرقت خودرو متوقف کردن، هرچی میگفتم ماشینم سرقتی نیست اهمیت نمیدادن. باهاشون درگیر شدم تا ماشینم که حامل سوخت گازوئیل بود رو به پارکینگ منتقل نکنن. تو همین درگیری دستگیرم کردن، دست و پامو به مدت یه روز تمام بستن و با شوکر برقی شدیدا شکنجه ام کردن. در اثر شدت شکنجه هوشیاریمو از دست دادم. توی همون حالت منو بردن و تو کوهستان رها کردن، دو روز تو کوهها سرگردان بودم و در وضعیت جسمی و روانی وخیمی به سر میبردم. وقتی پیدام کردن من دچار روانپریشی شده بودم، هیچ چیزی از گذشته به یادم نمیومد و فقط گاهی با صدای بلند فریاد میزدم ماشینمو نبرین منو نزنین! به شدت دچار اختلالات روانی شدم…
مأمورا که شدت شکنجه هایی که بهم وارد کرده بودن رو دیدن، ماشینمو به پارکینگ انتقال دادن. روز سوم گفتن که وضعیت ناجور من بخاطر اینه که دزدها بهم حمله کردن! در حالیکه اونروز هیچ ماشینی به سرقت نرفته بود و شاهدای عینی دیده بودن که خود مامورا با من درگیر شدن.
هموطن، تنها جرم من تلاش برای سیرکردن شکم خانوادم بود. من و سوختبرای دیگه با جونمون خطر میکنیم و سوخت جابجا میکنیم چون کار دیگه ای برامون نیست که بتونیم شکم زن و بچه هامونو سیر کنیم. ما همیشه مثل کولبرای کرد یکی از اهداف اصلی اذیت و آزار نیروهای مرزی و س پ ا ه هستیم. مردم مظلوم بلوچ در نبود کار مناسب مجبورن سوخت رو به اون طرف مرز یعنی پاکستان قاچاق کنن و پاسدارا تو نقطه مرزی به کمینشون میشینن.
در مقابل اینهمه ظلم سکوت نکن، برای رسیدن به آزادی تلاش کن و مردم مبارز بلوچ رو تنها نذار، روزی که کشور آزاد شد به یاد سوختبرای مظلوم بلوچ هم باش…💔
#مهسا_امینی
#علیه_فراموشی
