من #رکسانا_امیری_کیا معروف به غزاله هستم. من کشته شدم، در تاریخ ۱۹ مهر ماه ۱۴۰۱. بیست و یک سالم بود، متولد؟. فرزند علی برز، اهل نورآباد در استان فارس ، ساکن شیراز و دانشجوی ترم اول دندانپزشکی دانشگاه شیراز بودم. برای اینکه بتونم توی این رشته در کنکور قبول بشم خیلی زحمت کشیده بودم. سرزنده بودم و عاشق زندگی.

با شروع اعتراضات سراسری بعد از کشته شدن مهسا امینی، دانشگاه ما هم صحنه اعتراض دانشجوها شد. روز ۱۸ مهر ماه بود که منم در کنار اونا حق خودمو فریاد زدم. بسیجیای سرکوبگر بهمون حمله ور شدن، من در حال فرار بودم که افتادم زمین، از هر طرف با باتوم بهم حمله کردن و به سر و بدنم ضربه میزدن، با وحشیگری منو روی زمین میکشیدن و میزدن. سر و صورتم پر از خون بود. دوستام منو نجات دادن، من به زور بلند شدم، حالم خوب نبود. اونا گفتن باید بریم بیمارستان. یه تاکسی گرفتیم و رفتیم ولی دور و بر بیمارستان پر از مامور بود، هممون ترسیده بودیم حتی راننده، با حال بدی که داشتم بهشون گفتم: بچه ها بیاین بریم خوابگاه، صبح برمیگردیم، میخوام بخوابم. وقتی به خوابگاه رسیدیم دوستام دور از چشم نگهبان منو یواش بردن توی اتاق، اونجا سرمو بستن. تمام بدنم کوفته شده بود و درد میکرد. من خوابیدم ولی حالم آنقدر بد شد که صبح دوستام منو بردن بیمارستان‌ علی اصغر و بعد بخاطر شدت جراحات منتقلم کردن بیمارستان فقیهی ولی دیگه دیر شده بود…من همون شب بر اثر شدت جراحات وارده به سرم چشم از دنیا فرو بستم… اونجا همه دوستامو بازداشت کردن. وقتی خانوادم مطلع شدن از نور آباد اومدن بیمارستان. مامورا شدیدا تهدیدشون کردن که کشته شدن منو رسانه ای نکنن و مرگمو بر اثر کرونا اعلام کنن و گرنه فرزند دیگرشون در امان نخواهد بود و جنازمو بهشون تحویل نمیدن. حتی از پدرم اعتراف اجباری گرفتن.

نیروهای امنیتی تو مراسم خاکسپاری اجازه حضور فامیل و آشناها رو ندادن، من در فضای امنیتی شدید مظلومانه به خاک سپرده شدم…اجازه برگزاری مراسم ختم هم داده نشد.

من همیشه آرزو داشتم دندونپزشک بشم، با اونهمه تلاشی که برای قبول شدن توی این رشته کردم ولی حکومت ضحاک نذاشت و آرزومو به گور بردم…هموطن من برای به دست آوردن آزادی جنگیدم و مظلومانه جون دادم، اسممو به خاطر بسپار و در فردای آزادی به یادم باش…