ن #حمزه_نارویی هستم. من کشته شدم، در تاریخ ۸ مهر ماه ۱۴۰۱. بیست و هفت سالم بود، متولد ۲۱ بهمن ماه ۱۳۷۴. فرزند حاجی محمد و اهل و ساکن زاهدان بودم. من و همسرم در تاریخ ۲۹ فروردین ماه ۱۳۹۹ ازدواج کرده بودیم و قرار بود اولین فرزندمون، دختری بنام لیلا که هرگز نتونستم ببینمش دو روز بعد به دنیا بیاد….
وقتی اعتراضات سراسری بعد از کشته شدن مهسا ژینا امینی شروع شد و مردم غیور زاهدان هم به اعتراضات پیوستن، منم توی تجمعات هر هفته بعد از نماز جمعه شرکت میکردم. جمعه ۸ مهر ۱۴۰۱ بود، اونروز همشهریام که به تجاوز یه فرمانده انتظامی چابهار بنام «سرهنگ ابراهیم کوچکزایی» به یه دختر ۱۵ ساله بلوچ شدیدا معترض بودن تجمعی جلوی کلانتری برگزار کردن ولی مامورای یگان ویژه که از قبل توی کلانتری مستقر شده بودن وحشیانه به سمتشون تیراندازی کردن و دهها تن رو به قتل رسوندن. تک تیراندازای سرکوبگر به کسانی که برای خوندن نماز به مسجد مکی رفته بودن هم از بالای ساختمونای روبروی مسجد شلیک مستقیم میکردن و تعداد زیادی از نمازگزارای بیگناه رو در مصلی به خاک و خون کشیدن. اونروز منم بین نمازگزارا بودم در اطراف مسجد مکی که ناگهان مزدورا با گلوله های جنگی به پا و کلیه ام شلیک کردن، غرق در خون به زمین افتادم و جان باختم….
پیکر بیجون من و بقیه جانباخته های جمعه خونین زاهدان مظلومانه در زادگاهمون به خاک سپرده شد.
مراسم چهلممون هم در تاریخ ۱۸ آبان ۱۴۰۱ با حضور جمع کثیری از همشهریامون برگزار شد.
هموطن، دخترم لیلا دو روز بعد در تاریخ ۱۰ مهر ماه ۱۴۰۱ یتیم به دنیا اومد و من هرگز طعم پدر شدن رو نچشیدم، داشتم خودمو آماده میکردم برای در آغوش گرفتن اولین فرزندم که حکومت جنایتکار مجالم نداد و ناجوانمردانه من و همشهریامو به خاک و خون کشید. ما جمعه هر هفته برای آزادیمون به خیابون اومدیم و مبارزه کردیم، نذار خونمون پایمال بشه. تو هم با ظلم و ستم مبارزه کن و روزی که پیروز شدی به یاد منم باش که به جای فرزندم خاک سرد گور رو در آغوش کشیدم…💔
#مهسا_امینی
#علیه_فراموشی
