من آوات قادرپور هستم، جوانی ۲۰ ساله از بوکان، که در مسیر مبارزه برای آزادی و عدالت، جانم را از دست دادم. روز ۲۷ آبان ۱۴۰۱، در ایست بازرسی «ناچیت» بوکان، هدف شلیک مستقیم نیروهای سرکوبگر قرار گرفتم و به شدت مجروح شدم. پس از آن، به بیمارستانی در ارومیه منتقل شدم، جایی که نزدیک به دو هفته با مرگ دست و پنجه نرم کردم. اما در نهایت، روز ۹ آذر ۱۴۰۱، زندگی‌ام به پایان رسید. نیروهای امنیتی حتی پس از مرگم نیز به آزار و فشار بر خانواده‌ام ادامه دادند و چندین روز از تحویل پیکرم به آن‌ها خودداری کردند. اما بالاخره، پیکر پاکم در روستای ملالر بوکان به خاک سپرده شد. مراسم خاکسپاری و چهلم من، با حضور گسترده مردم دلیر بوکان و فریادهای ضدحکومتی، به نمادی از مقاومت و اتحاد مردم تبدیل شد. من رفتم، اما نام و خاطره‌ام زنده خواهد ماند. صدای من، مانند صدای هزاران جوان کرد و ایرانی دیگر که برای آزادی جنگیدند، در میان مردم و خاک سرزمینمان طنین‌انداز است. یادم را در قلب‌ها نگه دارید، چون مبارزه برای آزادی ادامه دارد.