من #آروین_ململی_گلزاری هستم. من کشته شدم، در تاریخ ۳ مهرماه ۱۴۰۱. فقط ۱۸ سالم بود، متولد ۲۸ مهر ماه ۱۳۸۳ و فرزند الله یار و از طایفه ململی. اهل ایذه بودم و ساکن فولادشهر اصفهان. من سال آخر دبیرستان بودم، در کنار مدرسه و کار، ورزشکارم بودم و مدال هم داشتم. من و #امیرحسین_قربانی_ململی و #سعید_بویری سالها با هم دوست بودیم. ما هرسه تامون ازخانواده های کم بضاعت و فقیر بودیم. همزمان با مدرسه رفتن ��جبور بودیم کار هم بکنیم. امیرحسین تو جوشکاری کار میکرد، سعید تو ساندویچ فروشی و منم تو موبایل فروشی. بعد از کشته شدن مهسا امینی و شروع اعتراضات سراسری، من و امیر حسین و سعید هم به هموطنامون توی خیابونا پیوستیم. ما سه تا برای زندگی بهتر و رسیدن به حداقلها رفتیم که حقمونو فریاد بزنیم. در تاریخ ۳۱ شهریور بود که ظهر من از خونه رفتم بیرون و دیگه برنگشتم… وقتی توی فولادشهر مزدورا دختر ورزشکارمون مهسا موگویی رو کشتن، خشم ما از حکومت جنایتکار بیشتر شد و خیابونا به صحنه خروش مردم معترض تبدیل شد. من و امیر حسین با مامورا درگیر شدیم. بعد از تموم شدن مراسم مامورای حکومتی منو از روی تصاویر دوربینا شناسایی کردن و دزدیدن و شدیدا شکنجه کردن، من زیر شکنجه از دنیا رفتم… اونا جنازه منو در بستر زاینده رود در نزدیکی باغ بهادران رها کردن. خانوادم که دیدن خونه برنگشتم همه جا رو دنبالم گشتن. روز ۳ مهرماه جنازه من پیدا شد. خانوادمو به شدت تهدید کردن که نباید کشته شدن منو رسانه ای کنن وگرنه جنازه رو بهشون تحویل نمیدن، میخواستن اونا رو مجبور کنن مرگ منو به همه تصادف اعلام کنن ولی خانوادم مخالفت کردن. روز ۵ مهرماه پیکر من به ایذه منتقل شد و همون روز در آرامستان روضه الزهرا به خاک سپرده شدم…. مراسم چهلم هم در تاریخ ۱۲ آبان ماه بر سر مزارم برگزار شد.

بعد از کشته شدن من، حکومت جنایتکار امیر حسین و سعید رو هم کشت، در فاصله مهر تا آذر ما سه تا کشته شدین و دوباره تو آسمونا به هم رسیدیم…

هموطن من و دوستام جونمون رو برای رسیدن به آزادی و داشتن یه زندگی بهتر فدا کردیم. ما رو فراموش نکنین و روز جشن پیروزی جای ما رو هم خالی کنین…