من #محبت_مظفری هستم. من کشته شدم، در تاریخ ۱۳ بهمن ماه ۱۴۰۱. سی و سه سالم بود، متولد ۱۳ آبان ماه ۱۳۶۸، فرزند ناصر و فریبا، اهل بهبهان و ساکن تهران بودم، رتبه یک رشته حقوق شاخه تجاری اقتصادی بین المللی در مقطع فوق لیسانس و به تازگی مدرک دکتری رو در رشته وکالت گرفته بودم. من بین دوستام معروف بودم به شادابی و سرزندگی.

با شروع اعتراضات سراسری بعد از کشته شدن مهسا امینی منم مثل خیلی دیگه از هموطنام در تمام اعتراضات شهریور و مهرماه در تهران شرکت میکردم. از اون طرف وکالت معترضا و بازداشتیها رو هم به عهده میگرفتم. اواخر آبان ۱۴۰۱ بود که مامورای امنیتی به خونه من در تهران حمله کردن و با ضرب و شتم و کتک منو ربودن و به اوین منتقل کردن. من تحت شکنجه شدیدی قرار گرفتم و بعد از مدتی که آزاد شدم هنوز روی بدنم آثار کبودیهای زیاد و شکنجه دیده میشد. به من در طول حبس مدام داروهای مختلفی میدادن. چند روز بعد از آزادی روز ۱۲ بهمن، توی خواب از دماغم خون اومد، من بر اثر داروهایی که توی اوین به زور بهم خورانده شده بود و همینطور شکنجه های شدید بخصوص ضربه باتوم به سرم در حین بازداشت دچار خونریزی مغزی شدم و چشم از دنیا فرو بستم…. پزشکی قانونی هم بعد از کالبدشکافی تأیید کرد که دلیل خونریزی مغزی، اصابت ضربات باتوم به سر و قرص هایی که توی زندان بهم دادن بوده.

من در تاریخ ۱۳ بهمن ماه ۱۴۰۱ در بهشت رضوان بهبهان به خاک سپرده شدم. مراسم چهلم هم در تاریخ ۲۲ اسفند ماه ۱۴۰۱ با حضور فامیل و تعدادی از هموطنام برگزار شد.

من به هموطنای بازداشتی کمک میکردم و در راه آزادی جان دادم، تو هم راه منو ادامه بده تا خونم پایمال نشه. روز آزادی به یادم باش….