من #داریوش_علیزاده هستم. من کشته شدم، در تاریخ ۱۶ مهر ماه ۱۴۰۱. سی و سه سالم بود، متولد ۱۳۶۸. اهل و ساکن سنندج، فرزند حسین و سه برادر به نامهای هوشمند، پیمان و شعیب و دو خواهر داشتم. متأهل بودم و یه فرزند دختر سه ساله داشتم، ما تو خونه مادر و پدرم زندگی میکردیم.

با شروع اعتراضات سراسری بعد از کشته شدن مهسا امینی، سنندج از همون اول صحنه قیام مردمی بود. ظهر روز ۱۶ مهرماه بود که من برای انجام‌ خریدهای مادرم از خونه بیرون رفتم. خیابونا شلوغ بود و مردم معترض در حال شعار دادن. کسانی که توی ماشیناشون بودن به نشونه همصدایی با هموطناشون بوق میزدن، منم داخل پرایدم در محله «تپه بهارمست» تو خیابون ششم بهمن بودم که شروع کردم ‌به بوق زدن، ناگهان سرکوبگرا با گلوله جنگی به سر من شلیک کردن. منو داشتن به بیمارستان بعثت انتقال میدادن که توی راه به دلیل شدت جراحات وارده چشم از دنیا فرو بستم…

بعد از کشته شدنم پیکر بیجون من تحت تدابیر شدید امنیتی به روستای «قلعه کهنه» از توابع دیواندره منتقل و مظلومانه به خاک سپرده شد…

مراسم ختم قرار بود در تاریخ ۱۹ مهرماه ۱۴۰۱ توی مسجدالنبی در محله سپور آباد سنندج برگزار بشه که مامورای امنیتی در مسجد رو روی خانوادم بستن و مانع حضور مردم برای شرکت تو مراسم شدن. اونا تمام اعلامیه های ختم رو از سطح شهر و دیوار مسجد پاره کردن. فرمانداری و استانداری کردستان با خانوادم تماس گرفتن و گفتن که حق برگزاری مراسم ختم ندارین!!

مادرم خطاب به هموطنام که همدردی خودشونو ابراز میکردن گفت: «تسلیت نگین، قیام رو ادامه بدین، سرتون سلامت»… نیروهای امنیتی بعد از گذشت هشت ماه به پدرم پیشنهاد هدیه دادن و این به شدت باعث آزردگی خانوادم شد، پدرم در این مورد گفت: «نیروهای سپاه بعد از ۸ ماه اومدن میگن براتون هدیه آوردیم!! منم بهشون گفتم هزاران هدیه شما ارزش یک لحظه زنده بودن پسرمو نداره، هدیه شما پسرمو برمیگردونه؟ من هدیه شما رو نمیخوام من دادخواه خون پسرم هستم….

هموطن حکومت ضحاک منو به جرم بوق زدن به نشانه اعتراض کشت، نذار خونم پایمال بشه راهمو ادامه بده و اسممو بخاطرت بسپار تا روز آزادی…