من #فاطمه_رحیمی هستم. من کشته شدم، در تاریخ ۱۳ آذر ماه ۱۴۰۱. فقط شونزده سالم بود، متولد ۳ آبانماه ۱۳۸۵. فرزند مجید و یه برادر بزرگتر از خودم داشتم. اهل و ساکن خمین در استان مرکزی بودم. من عاشق هنر بودم، طراحیم خوب بود و دوست داشتم هنرستان برم و نقاش بشم.

با شروع اعتراضات سراسری بعد از کشته شدن مهسا امینی، در ۱۳ آذر ماه منم برای اعتراض تو خیابون به هموطنام پیوستم تا حقمو فریاد بزنم. اونروز مامورای سرکوبگر وحشیانه به مردم حمله میکردن، ناگهان به سمت من اومدن و با باتوم ضربات متعددی به سرم زدن، من بر اثر شدت جراحات وارده از دنیا رفتم… پیکر بیجون من در روستای پدریم «رازان» از توابع خمین به خاک سپرده شد.

بعد از کشته شدنم خانوادمو به شدت تحت فشار گذاشتن و تهدید کردن که قتل منو رسانه ای نکنن و مرگمو بر اثر خودکشی به همه اعلام کنن. این دروغ بود، من عاشق زندگی بودم و آرزوهای بزرگی برای آیندم در سر داشتم، برای من هیچ انگیزه ای برای خودکشی وجود نداشت.

هموطن من یکی از کشته شده های گمنام هستم که بخاطر ترس و فشار زیاد اسمم رسانه ای نشد. منو به خاطرت بسپار و روز آزادی به یادم باش…