من #احمد_سارانی (جما علیزهی) هستم. من کشته شدم، در تاریخ ۸ مهرماه ۱۴۰۱. بیست و شش سالم بود، متولد ۲۱ مرداد ماه ۱۳۷۵. فرزند امان الله، متأهل بودم و چهار فرزند داشتم، دو دختر و دو پسر. سمرا (فاطمه)، محمد عمر، ضحی و عثمان. کوچکترین فرزندم عثمان وقتی من کشته شدم فقط ده روز بود که به دنیا اومده بود. اهل زاهدان و ساکن شهرک جهاد زاهدان بودم. من در یکی از خیابونای زاهدان دستفروشی میکردم و خرج زندگیمونو در میاوردم.

با شروع اعتراضات سراسری با کشته شدن مهسا امینی مردم زاهدان هم به اعتراضات پیوستن. معترضا همچنین به تجاوز فرمانده انتظامی چابهار «سرهنگ ابراهیم کوچکزایی» به یه دختر ۱۵ ساله بلوچ روز ۸ مهرماه ۱۴۰۱ تجمعی جلوی کلانتری برگزار کردن ولی مامورای یگان ویژه که از قبل در داخل کلانتری مستقر شده بودن وحشیانه به سمت مردم تیراندازی کردن و دهها تن رو به قتل رسوندن. تک تیراندازهای سرکوبگر به کسانی که برای خوندن نماز به مسجد مکی رفته بودن هم رحم نکردن و بالای ساختمونای روبروی مسجد کمین کردن و با شلیک مستقیم تعداد زیادی از نمازگزارای بیگناه رو در مصلی به خاک و خون کشیدن. اونروز منم بین نمازگزارا بودم که ناگهان با شلیک مستقیم گلوله مزدورا افتادم زمین و در خون خودم غلتیدم…

بعد از کشته شدنم فاطمه دختر بزرگم میگفت: «پدرم برای نماز رفته بود مسجد برای چی کشتنش؟مگه چکار کرده بود؟ هر وقت یاد پدرم میفتم جگرم میسوزه، پدرم خیلی آدم خوبی بود، وقتی منو صدا میکرد همیشه میگفت فاطمه جان، همیشه با لبخند وارد خونه میشد. وقتی میبینم بچه های دیگه باباشونو صدا میزنن و اون میگه جان غصه میخورم، ما به کی بگیم بابا، کی بگه جان؟ خدا به ما صبر بده. تا روزی که زنده هستم چشمم به در هست که پدرم کی میاد». پدر و مادر عزادارم بچه های مظلوم منو میدیدن و با بغض همش میگفتن گناه پسر ما چی بود که کشتنش؟

پیکر خونین من در زادگاهم به خاک سپرده شد. ۱۸ آبان ۱۴۰۱ مراسم چهلم من و بقیه کشته شده های مظلوم جمعه خونین زاهدان با حضور گسترده هموطنامون برگزار شد.

هموطن من بیگناه کشته شدم و هیچکس پاسخگوی چهار تا بچه یتیم من نبود. نذار خونم پایمال بشه، برای آزادی ایران از این حکومت جنایتکار تلاش کن، پیروزی نزدیکه اسممو به خاطر بسپار و اونروز به یاد منم باش… #مهسا_امینی #علیه_فراموشی