من #نگین_صالحی هستم. من کشته شدم، در تاریخ ۱۶ مهرماه ۱۴۰۱. بیست و هفت سالم بود، متولد ۱۰ آبان ماه ۱۳۷۴. فرزند منوچهر. اهل و ساکن تهران و در منطقه ۱۲ فخرآباد میدان بهارستان زندگی میکردم. حسابدار یه فروشگاه صوت و تصویر تو خیابون جمهوری بودم و اصولا یه آدم خوش برخورد و مهربون و کمرو. عاشق اسب‌ها بودم، استقامت و رهایی و آزادیشونو دوست داشتم.

اعتراضات سراسری با کشته شدن مهسا امینی شروع شده بود. روز ۱۶ مهرماه بود که از محل کارم اومدم بیرون که برم خونه، وقتی دیدم تظاهرات هست و هموطنای معترضم در حال شعار دادن هستن منم بهشون پیوستم و بغضی که سالها توی گلوم مونده بود رو فریاد زدم. لباس شخصیای سرکوبگر وحشیانه به مردم معترض حمله ور شدن، من شروع کردم به دویدن، دو تاشون دنبالم کردن وقتی یکیشون بهم رسید بازومو گرفت و پرتم کرد روی زمین و بعد هر دو با ضربات باتوم آنقدر به سرم زدن که غرق در خون شدم، دیگه جون در تنم باقی نمونده بود، منو رها کردن و رفتن. مردم بردنم کنار دیوار و یه خانم مهربون برام ماشین گرفت و رسوندم خونه. توی خونه مادرم که منو تو اون وضعیت دید در آغوشم گرفت و گفت باید بریم بیمارستان. حالت تهوع شدیدی داشتم، شروع کردم به بالا آوردن. مادرم منو رسوند بیمارستان، ولی دیر شده بود من بر اثر ضربه مغزی ناشی از ضربات باتوم به سرم چشم از دنیا فرو بستم… بعد از کشته شدنم مامورای امنیتی شدیدا خانوادمو تهدید کردن که اسممو رسانه ای نکنن و اجازه برگزاری مراسم رو هم‌بهشون ندادن.

پیکر بیجون من در بهشت زهرا قطعه ۵ ردیف ۹ در سکوت خبری مظلومانه به خاک سپرده شد.

هموطن من یه ماه دیگه قرا بود شمع تولد ۲۷ سالگیمو فوت کنم ولی حکومت جنایتکار مجالم نداد و خانوادم تولدمو بر سر مزارم برگزار کردن. راه نیمه تمام منو به نتیجه برسون، برای آزادی بجنگ، اسممو بخاطرت بسپار و روز آزادی به یادم باش…💔 #مهسا_امینی #علیه_فراموشی