من آرنیکا قائم‌مقامی هستم، دختری ۱۷ ساله، متولد ۳۰ آذر ۱۳۸۴. در جریان خیزش ۱۴۰۱ ایران، در روز ۲۰ مهرماه، ضربات باتوم بر سر و صورتم، مرا به کما برد. ۱۰ روز در بیمارستان ارتش، میان مرگ و زندگی بودم، اما در نهایت، در ۳۰ مهرماه ۱۴۰۱، بر اثر مرگ مغزی جان باختم. حکومت جمهوری اسلامی، همچون بسیاری دیگر از کودکان کشته‌شده در اعتراضات، مدعی شد که من از بالای ساختمان سقوط کرده‌ام. این ادعای دروغ را برای سرپوش گذاشتن بر حقیقت تلخ مرگ من مطرح کردند. پدرم، ساسان قائم‌مقامی، تحت فشار، مجبور به اعتراف تلویزیونی شد و گفت که مرگ من نتیجه حادثه‌ای بوده است. اما حقیقت این است که من قربانی خشونت شدم، نه حادثه. من رفتم، اما نامم به نمادی از مظلومیت و ایستادگی زنان و دختران ایران تبدیل شد. یاد من، همانند نیکا شاکرمی و سارینا اسماعیل‌زاده، در دل کسانی که برای آزادی و عدالت مبارزه می‌کنند، زنده است. من، آرنیکا قائم‌مقامی، بخشی از صدای بلند اعتراض مردمی هستم که برای آینده‌ای بهتر می‌جنگند. صدای من، هرگز خاموش نخواهد شد.