من هلن احمدی هستم، دختری ۷ ساله، فرزند هیمن، اهل بوکان. روز چهارشنبه ۲۰ مهر ۱۴۰۱، هنگام برگشتن از مدرسه، در حالی که همراه دیگر دانش‌آموزان شعار می‌دادم، هدف گلوله مستقیم نیروهای امنیتی قرار گرفتم و جانم گرفته شد. آن روز، در تجمع اعتراضی دانش‌آموزان در امیرآباد میراوا، من و دوستانم با خروج از مدرسه به اعتراضات پیوستیم. اما نیروهای امنیتی به سوی ما شلیک کردند. گلوله‌ای به من اصابت کرد و در همان لحظه، زندگی‌ام به پایان رسید. پس از مرگم، خانواده‌ام را تهدید کردند تا علت مرگ مرا تصادف اعلام کنند. اما حقیقت این است که من، کودکی ۷ ساله، در آرزوی دنیایی بهتر، قربانی سرکوب شدم. یاد من، صدای کودکانه‌ام و آرزوهایم، در دل مردمانی که برای آزادی می‌جنگند، زنده خواهد ماند.